Guus is altijd een lieve kat geweest.
Zeuren deed hij door smekend te kijken, tegen oppakken verzette hij zich niet, ik was het baasje.
Een jaar min twee weken geleden krijg ik van de dierenarts het bericht dat Guus nog slechts kort heeft te leven.
Ergens tussen een maand en maximaal een jaar, voorspelt die dierenarts.
En gewichtsverlies is een slecht teken.
Dus ga ik Guus verwennen.
Hij krijgt zoveel eten als hij wil.
Lekker eten.
Dure blikjes.
Ook omdat ik alleen op die manier zijn vier pilletjes per dag erin krijg.
Het heeft gevolgen.
Niet alleen dat ik de pilletjes erin krijg en dat Guus nog leeft (hoera).
Maar ergens het laatste jaar heeft Guus ‘Simon’s Cat‘ aan zijn repertoire toegevoegd.
Hij zeurt. Door voor mijn toetsenbord te zitten en als dat niet helpt er óp.
Hij springt op het aanrecht, hij slaat zijn nagels in mijn rug om de aandacht te vestigen op zijn aanwezigheid.
Hij maait het bureau leeg.
Tot ik overstag ga en extra voer.
Dik wordt Guus niet.
Die diagnose van de hartkwaal is niet helemaal onzin.
Lief is hij óók nog wel.
Maar door mijn extra verwennen wordt hij van ‘Jeanne’s kat’ steeds meer ‘Simon’s Cat’.
Sammie is natuurlijk al Simon’s Cat.
Die is nooit echt Jeanne’s kat geweest.
Haha, ze leren snel, ook lieve Guus. Maar ik denk niet dat jij hier spijt van krijgt.
Guus mag álles.
Ik ben eigenlijk vooral zo verbaasd dat ik door mijn eigen houding van een lieve knul in een jaar een zeurkous heb gemaakt.
Maar ook van Guus-zeurkous houd ik ontzettend veel.