Is dit nu het werk van Guus of hebben ze zelf jouw halletje uitgekozen om hun laatste adem uit te blazen? (Heb je het lijkje al verwijderd?). Eigenlijk zou Guus dit moeten leren te doen, is hij helemaal super!
@Truus: er zat bloed aan wat we nu maar even de onderkant zullen noemen.
En het lijkje is vanochtend om 8 uur verwijderd.
Ik had immers weinig keus.
Truuszegt
Dat vind ik toch wel heel dapper. Pak je hem dan bij de staart? Ik heb hier misschien een beetje morbide belangstelling hiervoor, maar de laatste tijd hebben we veel van muizen. F. heeft vallen geplaatst en ik durf ’s ochtends niet eens naar de plekken waar de vallen staan te kijken. Nu wij binnenkort 2 katten krijgen is de kans natuurlijk groot dat ik een cadeautje aangeboden krijg, en ben me nu dus een beetje geestelijk aan het voorbereiden. Vandaar.
Ik pak keukenrol en dan twee of drie vellen.
Met een krant kan het ook maar daarmee heb ik minder grip en ik ben bang dat ik dan het lijkje juist laat vallen.
Wanneer het moment dáár is zet ik de deuren open naar bijkeuken-schuur-buiten en leg het deksel van de afvalbak open. De grijze in dit geval omdat die donderdag wordt geleegd.
Dan met keukenrol in de rechterhand naar het lijk, oppakken, proberen staart (die eruit steekt) te negeren, met ferme pas naar buiten en weg ermee in de afvalbak.
Daarna zéér grondig de handen wassen.
Truuszegt
Oh, vreselijk, maar ja het moet gebeuren. Maar ik begrijp dat je de vluchtweg goed vrij moet maken, handen goed inpakken, blik op oneindig en snel maar wel beheerst naar de kliko rennen. (Heb je daarna nog de neiging een beetje te gilen of raar rond te springen?) Ik zou zelf denk ik voor ovenwanten kiezen, maar dat wordt dan wel een dure grap.
Vandaag overviel me tot mijn eigen verbazing iets van medelijden met dat dier dat het tenslotte ook niet kon helpen dat het rat was en zei ik er iets aardigs tegen toen ik ‘m dumpte.
Truuszegt
Dat maakt het waarschijnlijk minder eng. Ik heb een collega die ratten als huisdieren heeft, zijn erg grappig en slim. Bij mij is het meer het feit dat ik panisch word van dode dieren (en ik wil er liever niet teveel over nadenken, want nu zitten er misschien wel een stel zielige babyratten zonder moeder, of vader of was dit net het grappige broertje of het zorgzame zusje). Tijd voor een zakdoek ;).
Een voorbeeldige jager heb je daar!
Misschien sterven ze zo uit?
Is dit nu het werk van Guus of hebben ze zelf jouw halletje uitgekozen om hun laatste adem uit te blazen? (Heb je het lijkje al verwijderd?). Eigenlijk zou Guus dit moeten leren te doen, is hij helemaal super!
@Truus: er zat bloed aan wat we nu maar even de onderkant zullen noemen.
En het lijkje is vanochtend om 8 uur verwijderd.
Ik had immers weinig keus.
Dat vind ik toch wel heel dapper. Pak je hem dan bij de staart? Ik heb hier misschien een beetje morbide belangstelling hiervoor, maar de laatste tijd hebben we veel van muizen. F. heeft vallen geplaatst en ik durf ’s ochtends niet eens naar de plekken waar de vallen staan te kijken. Nu wij binnenkort 2 katten krijgen is de kans natuurlijk groot dat ik een cadeautje aangeboden krijg, en ben me nu dus een beetje geestelijk aan het voorbereiden. Vandaar.
Ik pak keukenrol en dan twee of drie vellen.
Met een krant kan het ook maar daarmee heb ik minder grip en ik ben bang dat ik dan het lijkje juist laat vallen.
Wanneer het moment dáár is zet ik de deuren open naar bijkeuken-schuur-buiten en leg het deksel van de afvalbak open. De grijze in dit geval omdat die donderdag wordt geleegd.
Dan met keukenrol in de rechterhand naar het lijk, oppakken, proberen staart (die eruit steekt) te negeren, met ferme pas naar buiten en weg ermee in de afvalbak.
Daarna zéér grondig de handen wassen.
Oh, vreselijk, maar ja het moet gebeuren. Maar ik begrijp dat je de vluchtweg goed vrij moet maken, handen goed inpakken, blik op oneindig en snel maar wel beheerst naar de kliko rennen. (Heb je daarna nog de neiging een beetje te gilen of raar rond te springen?) Ik zou zelf denk ik voor ovenwanten kiezen, maar dat wordt dan wel een dure grap.
Vandaag overviel me tot mijn eigen verbazing iets van medelijden met dat dier dat het tenslotte ook niet kon helpen dat het rat was en zei ik er iets aardigs tegen toen ik ‘m dumpte.
Dat maakt het waarschijnlijk minder eng. Ik heb een collega die ratten als huisdieren heeft, zijn erg grappig en slim. Bij mij is het meer het feit dat ik panisch word van dode dieren (en ik wil er liever niet teveel over nadenken, want nu zitten er misschien wel een stel zielige babyratten zonder moeder, of vader of was dit net het grappige broertje of het zorgzame zusje). Tijd voor een zakdoek ;).