Gisteravond zeurt Guus nog om eten (met succes) en ligt hij op mijn bureau tegen me aan terwijl ik op Netflix de laatste aflevering van Orange is the New Black kijk.
Vannacht ligt Guus op bed.
Om zeven uur springt hij van bed en kotst.
Om kwart over zeven wil hij geen eten en verlaat het pand.
Ik vind hem pas om kwart voor tien terug, liggend in de tuin van de buren.
Guus opgehaald die bij de verwarming kruipt, probeert te kotsen en te kotsen (maar maag is leeg).
Wel laat hij urine lopen.
Ik denk: hij gaat vanzelf dood. Snel.
Dan liever op zijn eigen moment dan dat ik hem naar de dierenarts breng waarvoor hij panisch is.
Maar wanneer hij ook telkens tevergeefs probeert te poepen (ik heb een bak in de keuken gezet) en ik steeds beter zie dat hij echt pijn heeft bel ik de dierenarts.
Ik kan pas na anderhalf uur komen, tref een dierenarts met wie ik geen band heb (niet eens herkenning van zijn kant) die zijn best doet maar wanneer ik ná de eerste prik (in-slapen) vraag of ik bij de tweede Guus mag aanraken -daar waar hij niet de dodelijke prik in zijn hartje geeft- zegt de oen: “dat hoeft niet, hij voelt toch niets meer”.
Terwijl IK nog wel voel natuurlijk!
Erna maak ik een paar foto’s.
Van een erg dode Guus.
Die ik nog vijf minuten blijf aaien en toespreken.
Dan komt de dokter binnen en vraagt of ik nog langer afscheid wil nemen maar dat hoeft niet: dat heb ik al de hele dag gedaan.
Ach Jeanne, wat akelig. Heel veel sterkte
ach, sterkte. En wat ontzettend naar dat die dierenarts zo’n hork was. Daar snap je toch niets van…….
Ik ben een Nederlandse die sinds 6 jaar in Belgie woont. Ik heb drie honden gehad en drie katten. Heb in Nederland (Graft-De Rijp) alleen maar grove plattelands-boeren-dierenartsen gehad, ruw. Ik moest met mijn doodzieke dieren naar hen toe, ze kwamen niet thuis.
Drie jaar geleden was mijn 20-jarige herdershond aan haar einde toe. Belde een Gentse dierenarts, bleek nogal jong en onervaren. Hij gaf haar veel te weinig van het killing ‘medicijn’, corrigeerde dat na een half uur. Het was een afschuwelijke doodstrijd.
Misschien had ik haar beter zelf de keel kunnen dichtdrukken. Maar dat kan ik niet…
Dierenartsen moeten als groep bij zichzelf te rade. Nu zijn ze vooral bezig in het belang van de lucratieve bio-industrie. Dat is een bloody shame!
O Jeanne, wat verschrikkelijk voor jou. Maar zijn einde was gekomen. Tot het laatst het jij hem veel liefde gegeven. Ik wens je veel sterkte met je verdriet. Ik huil een beetje met je mee. Zo een lieve en mooie kat was hij.
Wat erg voor je, Jeanne. Sterkte. Samen met Sammie.
Je weet dat het eraan komt maar het valt altijd zo tegen. Ik houd me bij mijn poezels altijd vast aan jouw Eebje, die 22 werd. Ik weet eigelijk niet hoe oud Guus is geworden.
Guus is geboren op 30 mei, hij zat dus een aantal maanden af van 18 jaar.
Sammie doet of er niets aan de hand is.
Hij slaapt veel (doet hij altijd) en ‘zoekt’ niet.
Is ook niet extra aanhankelijk of juist extra afstandelijk.
Wat een kat dénkt weet je natuurlijk niet.
Ach lieve Guus, wat naar voor je Jeanne, sterkte!
Echt *exact* (maand) dezelfde leeftijd als onze oudste..
Beetje blij dat Sammie zich ‘normaal’ gedraagt.
Anders is de pijn nog groter.
Blijft een vreselijke rotperiode.
Nogmaals sterkte.
Ik merk nu vooral hoe Guus in mijn systeem zit.
Bv: ik eet 1x per dag een bakje yoghurt.
Guus likte de bodem graag uit.
Als ik het neerzette beneden in de keuken bij zijn eten – dan hoefde hij het niet.
Wél als ik het boven op mijn werkkamer neerzette.
Vanmiddag zie ik opeens daar het bakje van vandaag staan.
Gedachtenloos neergezet.
Voor Guus.
Alleen is er geen Guus.
Ik ken het. Toen K. de Kat dood was, heb ik nog heel lang gedacht dat ze naast me op de stoel lag en stak automatisch mijn hand uit om haar te aaien en meer van dat soort dingen. Denk nog vaak aan haar.
Er is een boek van Stephen King – Pet Sematary.
Het gaat over een magische begraafplaats waar mensen dode dieren begraven die da levend naar ze terugkomen.
Alleen zijn ze dan wel ánders.
Ik vond het destijds een fascinerend boek.
Kon het me helemaal voorstellen.
Ik raakte het boek kwijt, bestelde het opnieuw en nu staat het al jaren ongelezen in mijn boekenmolen.
Ik ben er bang van.
Zojuist pas gelezen.
Arme, zorgzame jij….. Sterkte!