Zaterdag staat er opeens een voicemail op mijn Nokia.
Het dierencrematorium. Ze hebben vragen. Of ik wil terugbellen.
Dat doe ik en dan blijkt de vrouw de papieren niet mee te hebben genomen naar huis.
Vandaag nog eens geprobeerd.
Ze wil weten hoe oud Sammie was en de geboortedatum en de sterfdatum.
(raar – dat weet de dierenarts toch?)
En oppert dan dat het de gevorderde leeftijd was die hem heeft genekt.
Nee: tumor.
Ach jee.
Of ik weet hoe duur het is?
Nee, maar meer dan honderd Euro.
Waarna ze me voorrekent en alles op een zalvende invoelende toon.
Wat goed bedoeld is maar ik houd het met iemand die ik niet ken liever zakelijk.
Dus vertel ik maar zelf dat ik de as in een blikje wil en dan wordt het even ingewikkeld over of zij het blikje naar de dierenarts zullen brengen wat wel kán maar pas eind van de week en ik wil liever komen halen en zal dat woensdag doen.
Zij nog een keer ‘gecondoleerd’ en ik bedank haar en denk ‘hou nou maar op’.
En nu dit woensdag nog een keer.
Hopelijk heb ik dan het lef te zeggen: ik weet dat het goed bedoeld is maar zullen we het nu even zakelijk houden?
Geef een reactie