Vier nachten geleden gaf Sammie me een klap en sindsdien sluit ik hem buiten de slaapkamer.
Hij leek er niet erg onder te lijden.
Was hoogstens iets koeler tegen me.
Maar geen gekrab aan de deur en geen geloei.
Tot vannacht.
Het lijkt alsof Sammie op wacht ligt.
Zodra ik halfwakker word en overweeg even te gaan plassen hoor ik hem ergens vanaf springen en daar staat hij, direct achter de deur.
Het is een paar keer kantjeboord of de kleine man zit binnen.
Dan vanaf zes uur een klaaglijk gejammer.
Bijna onafgebroken.
Zo erg dat ik denk: nu móet ik wel in bed blijven anders lijkt het alsof ik toegeef.
Vanochtend ligt Sammie in 1 van zijn doosjes.
Ons gebruikelijke ritueel van een kwartier op schoot zitten terwijl ik aan mijn bureau de krant lees, heeft hij overgeslagen.
Af en toe aai ik hem even over zijn kopje en zeg dat ik echt wel van hem houd.
Hij kijkt me aan maar spinnen ho maar.
tja, dat geheugen van katten is goed. Ik hoop dat hij gauw weer ‘ontdooit’ en weer op schoot komt en spint.
Ik wou dat hij onthield dat ik niet zomaar onaardig doe maar dat de aanleiding was dat hij MIJ bijna op m’n oog sloeg.
maar ja. oorzaak > gevolg in zo’n klein koppie? Ik weet niet of dat lukt. Dan zou het heel vaak moeten gebeuren denk ik en daar zitje vast ook niet op te wachten.
Wat een ontroerend verhaal. Misschien hoeft het niet te lang te duren? Was het maar zo dat hij ‘sorry kon zeggen en beterschap kon beloven’ 😉
Sammie snapt het niet en ik denk dat ik er het beste aan zou doen als ik zoals de dokter zegt: twee weken uit de slaapkamer weren.
Maar ik heb zo met hem te doen dat ik denk dat me dat niet gaat lukken.
Dat kan ik me voorstellen.