Twee mensen zeggen tegen me: snel een nieuwe kat nemen (als je denkt dat je eraan toe bent).
En ik denk eerst: nee.
En dan ben ik al aan het googlen.
Eerst de asiels.
Zoekend naar twee vriendelijke katten (want wanneer ik beschrijvingen lees over doodsbange katten waarmee je láng geduld moet hebben of katten van 10+ besef ik: dat trek ik niet).
En het lijkt alsof dat alles is wat ze in die asiels hebben of een enkele voor mensen vriendelijke kat die andere katten haat.
Terwijl ik er juist ivm mijn mini trips twee wil.
Marktplaats geprobeerd.
Daar twee leuke katten gezien, moeder en dochter.
Vier en vijf jaar.
Moeten weg omdat ze bang zijn van de hond.
Willen graag een tuin.
Over nagedacht, nog eens bekeken, nog eens gelezen en om half negen een mail gestuurd.
Met beschrijving van wat ik te bieden heb. En de vraag: overleven ze het als ik af en toe een minitripje maak.
Waarna ik elk kwartier kijk of er antwoord is.
Om vanochtend wakker te worden met het gevoel: ik *wil* helemaal geen andere kat, ik wil Sammie.
Ik heb mail.
Om 23.55 uur verzonden:
“Hoi,
Als je mijn me jou telefoonnummer wilt sturen bel ik u even op.”
Geen goed idee bij iemand zoals ik met telefoonangst die niet voor niets een geheim nummer heeft.
En die ook nog eens secundair pleegt te reageren zodat ze zich makkelijk laat omlullen door een assertiever type.
Met later bittere spijt.
Maar het belangrijkste: ik ben er nog niet aan toe.
Dat je er nog niet aan toe bent kan ik me helemaal voorstellen. Ik hoop dat twee lieve katten die een tuin behoeven zich aandienen op het voor jou juiste moment.