Cremeren

Ruim anderhalf jaar geleden zegt de dierenarts dat Guus snel doodgaat.
“Tussen 1 maand en 1 jaar” geeft hij hem.
Ik slaag erin 15 maanden (bijna) elke dag vier pilletjes in Guus te krijgen.
Dan, in januari, vertikt Guus het.
Pilletjes no more.

Ik probeer en probeer en besluit dan: als je echt niet meer wil, dan gaan we nu zo aangenaam mogelijk (voor jóu) richting je dood tegemoet.
Dus geen gedoe meer met hapjes waardoor je je verneukt voelt en die je tóch niet eet.
Alles wat ik nu aanbied is gewoon lekker.
Zit niks pilvormigs zin.

Iemand wijst me op Hills y/d voer.
Zou hetzelfde effect hebben als de pillen.
Voor de schildklier althans. Wat de ergste kwaal is.
Tegen het hartprobleem doet het niks.

Blikjes vindt Guus al snel niets meer aan.
Harde brokjes eet hij – met mate.

Ik overleg met R.
We besluiten Guus te laten doen wat Guus wil doen.
= geen medicatie

Dus moet ik nadenken over wat te doen als Guus dood gaat terwijl ik weg ben.
Cremeren.
Op verzoek van R. zoek ik een dierencrematorium in de buurt uit.
Verdiep me in vormen van crematie, urnen en blik.
Erg vrolijk word ik er niet van.

Blijf alsjeblieft nog even leven, Guus!
Op z’n minst tot ik terug ben.