Ik ga naar bed en daarop liggen geen katten.
Dat valt tegen.
Ik word wakker om twaalf uur en tegen mijn hoofd ligt iets zachts en warms. Ik voel: Guus. Of toch Sammie?
Ik kijk: allebei. Allebei tegen mijn hoofd en ook nog in elkaars pootjes.

Om half vier (ik heb net bedacht dat ik mezelf ga dwingen tot zeker kwart over vijf in bed te blijven): Eebje. Hard spinnend en erg hartelijk door mij begroet.
Knuffel, knuffel. Ja, lik mijn hand maar. Gezicht mag ook.
Ik gun haar d’r favoriete houding, met haar buikje op mijn arm.
Aai, streel, praat.

Zodat ik om vier uur hartstikke wakker ben (althans: niet meer kan slapen) en maar opsta.
Moe maar gelukkig – zoals dat geloof ik heet.

Wanneer ik terug kom is het vaste patroon dat Guus het pand verlaat (ik zie nog net zijn staart wegglippen door het luikje naar de bijkeuken), dat Sammie zich verstopt onder het bed en dat Eebje in de woonkamer zit en wanneer ik haar benader reageert met: ‘ze komt me vagelijk bekend voor maar echt pluis is het niet dus ik ga onder een stoel zitten’.
Vandaag lijkt Eebje iets toeschietelijker: ik kom haar niet alleen bekend voor, ik zou ook best wel eens ‘ok’ kunnen zijn maar daar moet ze even over nadenken.

R. zet koffie voor me, wijst me wat veranderingen aan (mooie! goeie! grote!) en dan breng ik hem naar de bus en kom tien minuten later terug.
Eebje weet nu zéker dat ze me kent. Ze ruikt aan mijn hand, geeft die een voorzichtig kopje, mar aaien is link.
Sammie komt binnen. Hij loeit enthousiast maar mij laten aaien? Liever kopt hij Eeb en draait achtjes.
Dan Guus, ook al binnen (nat – net geregend). Ik vóel ‘blij’ maar ook hij kiest voor rondjes maken, de andere katten kopjes gevend.
Ik zit op de keukenvloer, ze naderen, ze ruiken, ze geven *bijna* kopjes.

Een uur later val ik in bed (ik sliep een etmaal niet). Sammie loeit een kwartier om het bed heen (heel fijn: kom er dan gewoon óp liggen, man!).
Dan kruipt hij in mijn armen en wanneer ik twee uur later wakker word ligt Guus tegen mijn hoofd en nog een uur later liggen Sammie én Guus tegen mijn hoofd en ook nog in elkaars armen.
Eebje kwam even kijken. Ik noodde haar op bed. Maar ze is nog niet zo ver.
Straks misschien. Of anders morgen.

Ergens na drie uur stapt Guus met huis binnen met een gedempte versie van ‘grote prooi’.
Waarna hij naast het bed de kaken zet in iets dat hard kraakt. Stevige botten heeft het slachtoffer. En lang duurt het.
Wanneer het stopt slaap ik weer in maar dan begint het opnieuw.
Kraak-kraak.
En wéér duurt het lang.
Zodat wanneer ik een uur later ga plassen ik voor alle zekerheid het licht aandoe – ik wil nergens in trappen.
Terecht, want er liggen ongeveer 20 centimeter lang ingewanden voor het bed.
Daarna wéér: kraak-knaag.
Later: hevig gekots in de gang (o nee).
Dan tien voor zes een kermende kip onder het raam: ze moet een ei leggen en dat moet in de schuur.
Ik kon uitslapen tot half zeven maar dit kan ik niet aanhoren dus ik sta op.
Het gekots blijkt slijm te zijn.
En de ingewanden zijn nu nog maar een centimeter of drie.

Eebje en Sammie willen ontbijten.
Guus ligt in een zeer tevreden bodemloze slaap.
Nu óp dat bed.

Veel muggen vannacht maar wel heel fijn: Guus slaapt op mijn hoofdkussen.
Iets minder fijn: Eebje die op het aangrenzende kussen ligt vindt het weer eens nodig een pootje in mijn oog te duwen. Een oog dat in een reflex net open gaat. En door de klap erg pijn doet, volstroomt met helende tranen en -gelukkig- ik ben niet blind.
Beetje rood is het oog. Maar het had erger kunnen zijn.

Beneden tref ik aan wat Guus heeft gepresteerd voordat hij zo zoet op mijn kussen kwam slapen.
Ik verzuimde er een centimeter naast te leggen maar volgens mij is dit een jonge rat.
Wat er van over is dan.

Dit kreeg ik toegestuurd door Jonneke toen ik vertelde dat ik Sammie niet slaapmiddelen ging toedienen opdat ik zelf kan uitslapen.

Het wordt (weer) een plaknacht, zei gisteren Marjon de Hond.
Ze had gelijk.
Het was dan ook een nacht met weinig slaap en veel woelen.
En telkens wanneer ik wakker werd was daar Eebje. Om zacht mijn hand te likken en hard te spinnen, opgetogen dat het vrouwtje wakker was. Dat het vrouwtje er wás.
Lief simpel stokdoof dementerend poesje.
Met als mooiste beleving ik (en slapen en rosbief).

Getipt door Francisco van Jole (op Twitter)

Ik weet niet wat ik ga eten. Ik weet niet eens óf ik (echt) ga eten.
Dus sta ik in de keuken doppinda’s naar binnen te proppen wanneer Guus binnen komt met ‘kleine prooi’.
Zo klein dat ik zonder bril niet direct zie wat het is.
Het is een winterkoning.
O – shit!
(en mussen zijn ook heel erg maar de winterkoning, dat mini-vogeltje met het grote geluid en het parmantige staartje – dat doet pijn)

Ik pak op – voorzichtig, want stel dat het nog leeft dan wil ik het niet meteen dooddrukken.
Het leeft en vliegt tegen een gordijn. Waar ik het wéér pak en nog een keer laat ontsnappen.

Nu beneden én boven (ik zag niet waar het heen ging) alle ramen open.
You go – winterkoning!

Tien minuten niks.
Dan opeens: tegen een gordijn. Waar Sammie ‘m (jump! 2 meter hoog) moeiteloos uit plukt.
En (stom!) neerlegt zodat ik een op het oog érg dood slap vogeltje oppak, naar het open raam draag, een schietgebedje zeg (die bidprentjes gaan niet in je kouwe kleren zitten) en dan vogeltje op een gestrekte hand buiten het raam hou.

Heel even niks.
Dan wég vliegt winterkoning.

‘Mijn dag is weer goed’ klinkt misschien wat overdreven maar ja, dit is zo’n moment van geluk.

Op de nieuwe scanner ligt wel een oude theedoek ter bescherming, maar er staat géén doosje voor Sammie op.

Zodat die met een boze kop op de vloer in een klein doosje ligt.

Natuurlijk *is* er wel een doosje nl. rechts op mijn bureau, waar hij vroeger graag lag. Alleen: nu niet meer. En een half uur later ligt hij tóch op de scanner. Op een erg ongemakkelijke manier.

Tja enzo (de huidige situatie dus)