Guus is jarig.
Hij wordt vandaag 12 jaar.

En hij tracteert.

Ik slaap niet (vannacht weer om vier uur op) en op het ontbijt na eet ik ook niet maar dat is niet erg want dat is ‘ik’ en dat trekt wel weer bij na een tijdje.

Guus slaapt wel en Guus eet een beetje.
Hij eet niet helemaal *niets* (gisteren een paar plakjes rosbief). Hij ligt ook niet de hele dag als een dweil in een hoek (hij wandelt af en toe naar buiten). Maar enthousiast aanvallen op eten en er om zeuren: nee.

Nu ís mogelijk dat hij tussendoor iets eet.
Bij de overbuurvrouw (die altijd eten voor katten buiten zet). Of hier in huis omdat als eten niet meteen wordt opgegeten ik het ook laat staan ‘voor later’.
Dat eten verdwijnt nl wel.

Vanochtend wou Sammie wel eten maar niet meer dan een paar droge brokjes en helemaal geen melk.
Guus kwám wel maar wou niets eten.
Sammie ligt nu op bed te slapen (mogelijk at die vannacht al het eten van gisteravond op?).
Guus ligt nu in het magazijn te slapen.
Ik vind het razendmoeilijk wanneer het moment dáár is om te beslissen: naar de dierenarts.
Aangezien ‘naar de dierenarts’ in het geval van Guus betekent dat R. moet komen en dat we hem dan samen met geweld moeten vangen en in een mandje duwen waar hij volledig in de stress gaat.

Wel heb ik net de overgebleven droge brokjes terug in het blik gedaan.
Dan zie ik tenminste of er gegeten wordt.

Er is een liedje van ongeveer 30 jaar geleden over ’the dead come home’.

Ik ben vergeten welke band het zong. Het had iets creepie’s.(schrijf je dat zo?)
“Everybody happy when the dead come home” oid herhaalden ze steeds.
En dan zag ik zombies voor me. Of waren die er ook echt, was het een videoclip?

De laatste tijd denk ik vaak: wat als Eebje er gewoon weer was.
Waarbij ik rekening houd met haar ritme.
Bv.
Na boodschappen doen stond/staat meestal Guus achter de deur te wachten op mij en rosbief.
Soms Eebje ook. Meestal niet.
Nu kom ik thuis en doe of ik benieuwd ben of ze er is.
En natuurlijk is ze er niet.

Hetzelfde wanneer ik opsta en naar beneden ga om de katten eten te geven.
Meestal staan Guus en Sammie tegelijk met mij op. Vroeger deed Eebje dat ook. Maar heel soms was ze dan net naar de bak geweest en dan trof ik haar daar.
Zodat ik nu soms doe alsof ik haar daar zal zien staan. Op de stramme pootjes.

Gotverdomme wat mis ik die kat.

Een paar dagen geleden lukte het me *bijna*.
Ik lag klaar voor de uitgeputte middagdut en dacht aan hoe Eebje dan bij me kwam liggen en op mijn gezicht kroop en heel hard ging spinnen en hoe dat dan voelde.
Ik probeerde het op te roepen.
En ja – daar kwam Eebje van de zijkant van het bed en ze lag bijna op mijn hoofd en ik hoorde haar niet spinnen maar ik voelde het *bijna*.
Maar net niet.
Misschien moet ik beter mijn best doen en lukt het me dan wel.

Ook keek ik net foto’s van Eebje. Mooie lieve levende Eebje. En dode Eebje.
Iemand had me gezegd dat ik troost kon putten uit de foto’s van dode Eebje (dat was niet de reden dat ik die foto’s nam, dat deed ik uit mezelf).
Maar bij mij werkt dat niet.

Voor de nieuwe Kadotips wil ik Coca Cola-artikelen fotograferen maar daarvoor moet het weer wat lichter zijn.
Ook wil ik Engelstalige literatuur toevoegen.
Ik zoek ongeveer vijftig boeken uit.
Die liggen nu klaar.
Maar ja – daarvoor heb ik de scanner nodig en die is niet beschikbaar.
Dus denk ik: laat ik mijn bureau intussen maar eens een beetje opruimen.
Dat doe ik ook. En daarvan heb ik ook foto’s maar die krijg ik niet op een fatsoenlijke manier in dit bericht dus dat moet je maar geloven.

Helaas is de scanner nu nog steeds niet beschikbaar

Vannacht: geen kat tegen mijn hoofd.
Wel zie ik op een kussen verderop Guus liggen. Ik trek het overtrek een beetje over hem heen. Dat mag.
Ik aai zijn hoofdje – érg zacht gespin.
Sammie (elders op bed) kruipt tegen Guus aan. Iedereen tevreden.

Zelfs ik – alleen slaag ik er niet in te volstaan met ‘ach, wat lief, ach wat gezellig’ denken. Ik ga bij ze liggen. Mijn hoofd tegen Sammies kontje. Mijn hand weer op Guus.
Die mij best lief vindt maar die ’s nachts wil slapen.
Dus als ik even niet oplet sluipt hij van bed. En Sammie ook.

Wanneer Guus uren later terugkomt ligt hij op de verste punt aan het voeteneind.
Sammie komt dan wel tegen me aan liggen.
En ik zak in en uit dromen van bedrog en verlating en onmacht.

Soms liep Eebje rond, soms zat ze beneden, soms klom ze via de ghettoblaster op de printer op de vensterbank achter mijn bureau. Soms lag ze naast het toetsenbord op het bureau. Soms lag ze beneden bij de voederbakjes te wachten tot de rosbief kwam – omdat haar gevoel voor timing niet meer je-van-het was maar ze wel wist wáár je hapjes-tussendoor kon verwachten (al kreeg ze die de laatste tijd ook erg vaak op bed).
Maar hét plekje van Eebje was al jaren: op bed. Soms elders op bed maar meestal op mijn kussen of het kussen ernaast of tussen die kussens. Daar lag ze ’s nachts, daar lag ze overdag.

Meestal in diepe slaap – maar daar kan ik niet zo snel een foto van vinden. En soms was die slaap zó diep dat ze echt ruw wakker schrok als ik even op het bed duwde wanneer ik haar het bordje met rosbief wou aanreiken. ‘Duwen’ omdat ze al jaren stokdoof was.

De slaapkamer is naast mijn werkkamer. Zodat ik elke dag de hele dag uit mijn ooghoek Eeb zag liggen.

’s Nachts wist ik Eebje naast mijn hoofd, meestal er net tegenaan. Soms prikkend met nageltjes naar mijn ogen om een plekje te vinden zo dicht mogelijk bij mij. Soms was ze er niet en dan was ze helemaal naar beneden naar de bak gegaan. Kwam weer terug, kroop weer bij mij – spinnen, spinnen en dan die diepe zucht van ‘ah… nu ga ik ook maar gewoon eens slapen’.

Vandaag is er wanneer ik langs de slaapkamer loop geen Eebje. Wat ik weet, maar wat ik tegelijk nog niet weet. Mijn besef van de harde realiteit loopt wat achter.
L. mailt dat het misschien extra zwaar is omdat het plotseling was, geen slepende ziekte. Ik denk dat ze gelijk heeft. Want ’21 jaar, goed leven gehad, zo snel betrekkelijk pijnloos dood’ – dat is voor de kat natuurlijk het beste.
Maar mijn gevoel laat haar nog niet los. Mijn ziel is bij de hare.
Zo erg dat ik zelfs haar lijkje mis. Waar ik af en toe naar kon kijken – even aanraken, hoe koud en hard het intussen ook was.

Eebje is begraven.
Eerst kozen we de plek uit.
Niet te dicht bij bomen (=praktisch) en midden in een bloemperk (=mooi).
Daar zal het zijn.

L. gaat graven, wat (vooral) Agnes en Femke erg konden waarderen. Tjonge wat zitten er veel lekkere vette wormen in de grond.

Ik leg Eebje in haar graf.
L. werpt er nog een bloemetje bij.

We dekken het graf af met een oude dakpan en twee stenen.
Agnes kijkt of er nog wat wormpjes zijn.

Om half tien helpt L. me Eebje te begraven.
Koud, stijf Eebje (ik raakte haar aan) dat steeds minder ‘Eebje’ is maar als ik naar haar kijk denk ik nog steeds dat ze slaapt en zachtjes ademt.

Even heb ik overwogen een stukje vacht af te knippen en te bewaren als aandenken.
Maar Eebje heeft haar mooie warme vacht nodig daar waar ze heen gaat.
En eigenlijk vind ik zoiets ook een beetje ‘stom’.