Al vele jaren staat ergens in de tuin links een stoel die ‘Guus z’n stoel’ heet omdat Guus er vaak op zit en soms Sammie maar meestal Guus.

Dit jaar was het weer zo slecht dat ik de tuin liet woekeren en Guus z’n stoel staat er nog steeds maar daarvóór staan erg veel planten en er boven hangt erg laag de vlier.

Net loop ik de tuin in en daar, ergens in het onkruid, zit op de grond Guus en ik weet dat het riskant is een kattenblik te duiden maar volgens mij kijkt hij *vies*.
Dus aarzel ik niet en ruk onkruid uit en knip planten weg en haal de stoel naar voren, maak ‘m schoon en nu is alles klaar voor Guus om te gaan zitten op zijn eigen stoel.

En nee, dat doet hij dus *niet*.

Bij de Plusmarkt kun je sparen voor een badlaken.
Ik spaarde en koos er een die grijszwart was (erg veel te kleur-kiezen viel er niet).

Omdat je een nieuwe handdoek altijd eerst moet wassen legde ik hem even op het overloopje en haalde intussen uit de wasmand in de slaapkamer wat méér was.
Toen ik terugkwam lag Guus erop.

Nu, twee weken later, ligt Guus er nóg op.
Hij staat natuurlijk wel eens op.
Hij wandelt af en toe.
Maar áls hij op het overloopje slaapt (wat hij zo’n 20 uur per dag doet), ligt hij op het badlaken.

Ik ben nu aan het sparen voor een nieuwe, dit keer voor mezelf.

Op donderdag doe ik boodschappen voor het weekend.
Het meeste bij de Plusmarkt en vier ons rosbief bij de Keurslager ernaast.

Een enkele keer (bv bij een aanbieding) koop ik nog rosbief bij de Plus.
Maar meestal wordt het de Keurslager die én vlees verwerkt van biologische koeien uit de buurt én lekkerder rosbief maakt.
Dat laatste is van belang omdat hoe lekkerder de rosbief, hoe gretiger Guus die eet (met daarin zijn twee ochtendpilletjes).

Vanochtend om half elf is de rosbief bij de slager nét gebraden en kan nog niet worden gesneden.
Zodat ik om 1 uur terug ga en vier ons amper snijdbare heerlijk bloederige rosbief aanschaf voor Guus.

Thuis wil Guus best rosbief.
Maar *niet* de pilletjes die ik erin verstop.

Alsof hij het erom doet.
Maar dat is niet zo want dieren ‘doen het er niet om’.

Guus is vandaag 16 jaar geworden.
Als de dierenarts gelijk heeft, is dit zijn laatste verjaardag.

Vandaag mag Guus alles.
Dit itt ‘normaal’ wanneer hij *bijna* alles mag.

Ik heb ‘Happy Birthday’ tegen hem gezongen en ook ‘Er is er een jarig, hoera, hoera, dat kun je wel zien dat ben jij…’
Guus keek me aan of ik gek was.
Zodat ik nog “vele jaren” heb gewenst en het er toen maar bij heb gelaten.

Dit is een foto van toen Guus nét de oogjes open had.

Om mezelf wat af te leiden wou ik een makkelijke (300 stukjes) puzzel leggen.
Guus’ idee van afleiden was op een makkelijke puzzel *liggen*.

Omdat ik dankbaar ben voor elke dag dat hij nog leeft laat ik ‘m maar.

Op het kleedje in de badkamer: Sammie en Guus gebogen over een vogeltje.
Een eendje. Een dag oud, hooguit twee.
Ik raap ‘m op.
Denkend: als hij dood of bijna dood is krijgen ze hem terug.
Maar in mijn hand leeft het diertje op, worstelt en piept.

Ik hol naar buiten, hopend dat voor mijn steiger moedereend wanhopig naar het kind zit te kwaken.
Geen moedereend.
Alle kanten op gekeken: een paar woerden aan de overkant in het weiland.
Verder niks.

Op mijn hielen Sammie.
Omdat ik het verder ook niet weet denk ik: vreet ‘m dan maar op.
En zet de kleine neer.
Die zigzaggend tussen de planten doelgericht naar de sloot holt.
En in het water springt.

Piep! piep!
Ik zie nog steeds geen moedereend maar het pulletje zwemt naar links naar het erf van Lyda.
Ik maak mezelf wijs dat daar een nest is.

Maar waarschijnlijker is dat een snoekbaars hem hap-slik-weg soldaat maakt.
Hopelijk gebeurt dat wel snél.

Guus heeft een nieuwe slaapplek: onderin de kast op de slaapkamer.
Dus altijd even kijken als je die deur dicht wilt doen.

Op mijn scanner staat al jaren een doosje – voor Sammie.

Vandaag ligt Guus erin.
Het staat hem goed.

Gezellig met ons drieën aan en op mijn bureau.

Gourmet vinden mijn katten lekker kattenvoer (en soms Whiskas en soms Felix).
Ranzijn doet Gourmet de deur uit.

Een maand geleden kochten R. en ik nog vier blikjes (meer hadden ze niet) en een tray Felix.
Nu staat er slechts een enkele Gourmet met vlees en spinazie (mijn katten zijn niet dol op vlees in blik).
Eén blik kopen we.

Géén tray Felix ivm de ‘afwisseling’ maar 12 blikken Princess zalm en tonijn.
Omdat ze de miniblikjes Princess (waarin ik Guus z’n pillen verstop) zo lekker vinden.

Vanavond open ik het eerste blik.
Zalm.
Allebei een gulle scoop.

Twee neusjes ruiken aan de bakjes.
Twee kopjes kijken me aan: huh?!
De ‘waar is het echte eten’-boodschap komt aan en ik denk: bekijk het maar, ik ga gewoon even iets anders doen dan gaan jullie vast wel eten.

NEEN.

Dan niet.
Weggegooid dat eten.

Het ene blikje Gourmet met vlees en spinazie geopend en aangeboden.
“Sammie!” geroepen.
Die er geen vertrouwen meer in heeft en niet komt.
Guus ruikt eraan.
Wéér die blik!

Dan met het pootje 1 brokje peurend uit het Sammie-bakje.
Vooruit, 1 brokje dan.

Ik geef het voor nu even op.

Het is alweer tien dagen geleden dat Sammie me een harde klap gaf, de wonden zijn bijna geheeld maar wel heb ik een litteken.
Niet dat ik dat nodig heb om me in te prenten: het wisselvallige macho-mannetje mag *niet* in de slaapkamer.

Guus mag dat wel.
En ik dácht dat we een vorm hadden gevonden.
De vorm was: wanneer ik naar bed ga ligt Sammie beneden op zijn eend, Guus ligt op bed.
Ik kruip bij Guus en sluit de slaapkamerdeur.
Dan probeer ik licht te slapen zodat wanneer Guus eruit wil om te gaan plassen ik direct de deur voor hem open.

Die deur gaat dan dicht en blijft dicht.
Eerst snapte hij dat niet en bleef bij terugkeer van de plas eindeloos krabben en loeien en proberen.

De laatste dagen was alles onder controle en wist Guus: tot ik vertrek (tussen drie en vier) slaap ik op bed en dan even niet.

Gisteren ligt Sammie beneden en ligt Guus op bed.
Ik *wil* erbij kruipen en sluit de deur achter me.
Guus wil eruit.
Ok – dan niet.
Maar dan toch terug.
Ok – dus wel.

Maar Guus raakt totaal van slag door de gesloten deur.
Omdat open laten ivm Sammie geen optie is doe ik de deur dicht en hem buiten.

Een half uur blijft Guus krabben.
Twee maal laat ik hem toch binnen maar wanneer hij ziet dat ik de deur achter hem wil sluiten draait hij zich om of nee, toch niet, ja toch wel.

Na die tweede keer geef ik het op: deur blijft dicht.
Guus geeft *niet* op en blijft de hele nacht krabben en loeien.

We moeten een nieuwe vorm vinden.
Maar behalve wat we al déden (Guus binnen, en eruit zodra hij wil waarna hij *niet* meer zeurt) schiet me niks te binnen.

Begin september kreeg Guus de diagnose: ernstige hartkwaal.
En: hij leeft nog ergens tussen 1 maand en 1 jaar.
Met 4 pilletjes per dag die ik hem zo lang hij leeft elke dag moet geven.

We zijn nu vijf maanden verder.
Guus eet redelijk braaf zijn pilletjes al zijn er dagen bij dat hij ze 1 voor 1 bekwaam uit de lekkere hapjes werkt en ik wanhopig nóg eens en nóg eens probeer om tenslotte op te geven voor die dag.

Guus wordt wel magerder (= slecht teken).
Ik zóu nu nog eens met hem naar de dierenarts kunnen die dan de pillen misschien iets anders kan bijstellen.
Maar Guus is panisch voor de dierenarts en misschien scheelt het twee maanden en is dat het wel waard.

Ik ga door met de pillen.
Ik koester Guus.
Ik wéét dat er een einde nadert.
Ik probeer me daar op in te stellen.

Maar dat lukt alleen rationeel.