Ik verbaas me erover dat ik zo laat ontdekte dat Guus doof is geworden.
Het lijkt van de ene dag op de andere te zijn gebeurd.
Kan me niet voorstellen dat het zo gaat maar kan me evenmin voorstellen dat het me is ontgaan als er sprake was van een slepend proces.

Ik google op ‘kat doof’ en vindt de verklaringen die de dierenarts ook gaf.
Maar wat ik ook steeds tegenkom:
“Het is natuurlijk overbodig om te zeggen dat je een dove kat niet buiten de tuin moet laten. Hij zal dan niet lang overleven.”

Gelukkig heeft Guus niet zo erg meer de neiging de straat op te gaan tenzij via de voordeur als je die per ongeluk laat openstaan (R.! niet doen!).
Guus vanaf nu binnen opsluiten (wat de meeste sites suggereren) ga ik niet doen.
Dan wordt hij gek.

Ik lees een artikel over iemand die haar kat gebarentaal leerde.
Het ziet er nogal gecompliceerd uit maar ik realiseer me dat ik met dove Eebje ook zoiets deed.
Wanneer die op bed lag te slapen en het was tijd voor rosbief stond ik in de deuropening met een breed armgebaar ‘kom mee’ en dan begreep zij dat beneden lekker eten was.

Ik weet niet wat met Guus moet en mogelijk is.
De aanwijzingen voor ‘foei’ en ‘niet doen’ hoeft hij in elk geval niet te leren.

Guus vangen was géén makkie en Guus bij de dierenarts was een hoopje ellende.

Maar de dierenarts onderzocht Guus rustig en aandachtig en legde veel uit (wat een aardige man, die Ignas die nb is gespecialiseerd in reptielen).
Meest positieve: voor ‘een kat op tafel’ zoals hij de angstige kat bij de dierenarts aanduidde had Guus helemaal geen idioot hoge hartslag.
Ook verder deden de organen (longen, nieren etc.) het goed.

Ignas denkt dat met de huidige medicatie het prima gaat met Guus.
Hij zal niet eeuwig leven (wij ook niet) maar hij gaat zeker niet binnenkort dood.

Over het gehoor van Guus was de dokter minder positief.
Er zit geen oorsmeer in de oren wat betekent dat binnenin het oor iets kapot is, en dat kun je niet herstellen.
Daar moeten we dus mee leven.

Eenmaal thuis dacht ik dat Guus direct de tuin in zou vluchten maar Guus wou alleen maar dicht bij mij zijn (ik was nb degene die hem had gevangen en in het mandje gedaan) en dat bleef zo.
Wel raar om te weten dat hij alle lieve woordjes niet eens hóórt.
Extra *uitstralen* dan maar al die liefde die ik voel voor mijn katerman.

Eigenlijk had ik vandaag mijn pakket met ‘div’ naar Amerika vooruit willen sturen.
Vanmiddag zoek ik wat spullen bij elkaar.
Ik kan me er niet echt toe zetten dus halverwege stop ik.
Overmorgen verder (oid).

Maar ja. Zoals die dingen dan gaan.

Twee dagen heb ik het luikje nu op ‘open’ staan (met plakband) en twee dagen doet Guus of er een stalen plaat zit tussen hem en de toegang tot de buitenwereld.

Dan verzin ik een list.
Ik haal de ham uit de koelkast en open het pakje.
Guus springt op het aanrecht (zou misschien niet moeten maar sinds hij dodelijk ziek is verklaard mag hij álles en doet hij ook alles).

Ik haal snel een plakje ham uit het pakje, sluit het af en ren met de ham naar de bijkeuken.
Houd daar de ham achter het luikje.

Guus kijkt.
Guus ruikt.
Guus stapt door het luikje en eet de ham.

Ik ga terug naar de keuken, sluit de deur en houd nu ham aan de keukenkant van het luikje.
Guus stapt er probleemloos doorheen.

Morgen nog eens proberen en dan met luikje dicht.

Ik zit boven en hoor het luikje klepperen.
klap-klepper-klap

Dat is niet het geluid van een kat die er doorheen gaat.
Dat is het geluid van een kat die er tegen duwt en dan terug deinst.

Ik kijk en zie Guus.
Kijken naar het luikje en kijken naar de spleet ernaast die ik om frustratie te voorkomen openliet.

 

Ik denk dat we nog een paar dagen moeten oefenen en laat vannacht de deur naar de bijkeuken in elk geval open.

Toen mijn poes Eebje oud werd, werd ze doof.
De laatste jaren van haar leven hoorde ze echt helemaal niets meer.

Guus wordt nu ook doof.
Wat voor een schrikachtige kat best fijn is.
Want niet meer vlucht hij de tuin in als de postbode aanbelt.
Of als het onweert.
Terwijl hij vroeger bij de eerste vage donderslag kilometers ver weg al onder het bed zat.

Eerst denk ik dus: best fijn voor ‘m.
Laat maar zo.
Want de dierenarts zei toch dat hij maximaal tot september had te leven?

Dan denk ik: maar wat als hij wél langer leeft.
En is het doof zijn verder wel zo fijn?

Zodat R. en ik gaan proberen Guus op 13 augustus naar de dierenarts te brengen.

Intussen heb ik het badlaken gewassen en in gebruik genomen.

Jammer alleen dat Guus heeft gemeend aan een kant zijn nageltjes eraan te moeten scherpen zodat de lussen erbij hangen.

Maar ja, je houdt van zo’n kat…

Ik sta iets onduidelijks te doen in de keuken en hoor een klap in de schuur en geraas in de bijkeuken en dan springt Sammie door het luikje de keuken in en rent naar boven.
Ik loop naar de schuur: geen andere kat.
Buiten: ook niet.

Geen idee dus wat er gebeurd is maar het luikje hangt uit zijn voegen.
Ik probeer het voorzichtig te repareren maar dan valt het helemaal uit elkaar.

 

Ik zoek Sammie.
Die zit helemaal achteraan in het magazijn.
Verstard van angst.
Hij kijkt langs me heen.
Alsof hij daar iets héél engs verwacht.

Ik laat hem even.
Ik kijk een kwartier later nog eens.
En een kwartier daarna.
Ik spreek de kleine man geruststellend toe.
Zinloos.

Dan, wéér een kwartier later, zit hij op de fax.
Hij kijkt om het hoekje.
Hij luistert naar elk onverwacht geluid.
Ik zet dingen opzij zodat hij een vrij uitzicht heeft.
De angstige blik blijft.

Het moet een érg enge andere kat zijn geweest die Sammie het huis heeft ingejaagd.