Ruim anderhalf jaar geleden zegt de dierenarts dat Guus snel doodgaat.
“Tussen 1 maand en 1 jaar” geeft hij hem.
Ik slaag erin 15 maanden (bijna) elke dag vier pilletjes in Guus te krijgen.
Dan, in januari, vertikt Guus het.
Pilletjes no more.

Ik probeer en probeer en besluit dan: als je echt niet meer wil, dan gaan we nu zo aangenaam mogelijk (voor jóu) richting je dood tegemoet.
Dus geen gedoe meer met hapjes waardoor je je verneukt voelt en die je tóch niet eet.
Alles wat ik nu aanbied is gewoon lekker.
Zit niks pilvormigs zin.

Iemand wijst me op Hills y/d voer.
Zou hetzelfde effect hebben als de pillen.
Voor de schildklier althans. Wat de ergste kwaal is.
Tegen het hartprobleem doet het niks.

Blikjes vindt Guus al snel niets meer aan.
Harde brokjes eet hij – met mate.

Ik overleg met R.
We besluiten Guus te laten doen wat Guus wil doen.
= geen medicatie

Dus moet ik nadenken over wat te doen als Guus dood gaat terwijl ik weg ben.
Cremeren.
Op verzoek van R. zoek ik een dierencrematorium in de buurt uit.
Verdiep me in vormen van crematie, urnen en blik.
Erg vrolijk word ik er niet van.

Blijf alsjeblieft nog even leven, Guus!
Op z’n minst tot ik terug ben.

Gisteren ben ik bij het concert van Nelly Miricioiu geweest.
Ik schreef erover op Facebook in haar Fangroup. Als je lid bent van Facebook kun je het verslag hier zien staan.

Op de receptie na afloop tref ik twee andere fans.
Een ervan heeft een kat die net als Guus een schildklierkwaal heeft.
Hij vertelt me dat er ook blikvoer te krijgen is waar medicijnen in zitten.

Ik google, vind iets en bel de dierenarts.
Het blijkt waar.
Ik haal twee blikjes.
Ik bied het Guus aan.
Die blieft niet.
Sammie wél (wat geen probleem is, heeft de dierenarts me verzekerd).

Ik bel weer de dierenarts.
Beetje warm maken, adviseert de assistente.
In de magnetron of met warm water.
Ik probeer het.
Guus neemt een paar hapjes.
Hoera!!!!

Sammie eet de rest.
Met smaak.

Ik ga het proberen, maar ik wil nog niet juichen.
Heb ook anderhalve kilo droogvoer van dit voer besteld.

“Het is wel duur” zei de assistente.
Tja.
Liefde mag wat kosten.

Eén, soms twee keer per nacht wandelslaap ik naar de badkamer voor een nachtelijke plas.
Zo ook vannacht.

Bij het half soezend teruglopen trap ik naast het bed op iets zachts dat een kat móet zijn (die nog steeds niet heeft geleerd dat mensen NIET zien in het donker).
Ik schrik, maak een onhandige beweging en knal met mijn linker heup en bil en rug op de rand van het bed (het hout – *niet* de zachte matras) en dan voorover op mijn knie en linkerpols.
Au.

Vanochtend neem ik de eerste schade op.
Een lange diepe schram op mijn rug. Open wond.
Dus nu even *niet* onder de douche.

Eind van de middag ligt de schram ingebed (sic) in een grote rood-blauwe plek en zo’n plek zit ook op mijn linkerheup en bovenste stukje bovenbeen.
Linkerpols voelt beurs maar heeft geen kleurtje.
Linkerknie heeft kleur plus schram.

Dit is zo’n moment van: wat ben ik blij dat…
Want dit had véél erger kunnen aflopen.

Heb overigens geen idee welke kat het was die me stiekem heel graag had willen verhinderen naar Amerika te gaan.

Anderhalf jaar geleden krijgt Guus de diagnose schildklier/hartkwaal en de prognose dat hij maximaal een jaar zal leven – mits hij elke dag vier pilletjes slikt.
Guus wil geen pilletjes dus probeer ik hem tot slikken te verleiden door die ’s ochtends aan te bieden in rosbief en ’s middags in een klein blikje superlekker vlees/vis-voer.

Twee maanden geleden vertikt Guus de pilletjes helemaal en besluit ik hem niet langer te kwellen.
Lekkere hapjes krijgt hij natuurlijk nog wél, want daaraan is hij intussen gewend.

Zó erg gewend dat Guus ’s ochtends geen droge blokjes meer eet.
Gewone melk en halfvolle (koffie)melk laat hij ook staan.
Volle koffiemelk – héél soms.

Toen dus maar gewoon blik in de ochtend.
Rosbief wil hij nog wel maar wel graag afwisselend die van de Plus, de Keurslager en de diervriendelijke slager in Oosthuizen.

Mbt de kleine blikjes ook graag veel variatie.
Wat de ene week nog smullen is, blieft hij een week later niet meer.

Sinds een paar dagen is ‘gewoon blik’ ook te ‘gewoon’.
Miniblikjes eet hij wel (mits dus steeds iets anders).
Soms runderpoulet. Maar niet twee dagen achter elkaar.
Tartaar dan. Idem.

Guus is gruwelijk verwend.
En ik breng het niet op tegen een kat die al een half jaar voorbij zijn prognose is te zeggen: je bekijkt het maar, dáár staan de harde brokjes en andere katten eten óók gewone blikjes Felix en Whiskas.

Vooral dat ‘de dieren mogen gezellig meekomen’ vind ik wel geestig.

Wanneer mijn werkster komt ontvlucht Guus het pand.
Zo ook vanochtend.

Gewoonlijk keert hij tegen half twaalf terug en gaat dan vanaf het terrasje haar zitten wegkijken.
Heel soms waagt hij zich zelfs al even in de keuken.

Vandaag niet.
Zodat ik in de tuin ga kijken, over afrasteringen in buurtuinen loer en er steeds meer van overtuigd raak dat hij ergens hartstikke dood ligt te zijn.
Of erger: *bijna* dood.

Ik pieker over wanneer ik zal gaan zoeken en wáár.
De meeste kans heb ik denk ik bij de buren aan de linkerkant van mijn tuin – al zou rechts ook kunnen.
Maar die van links slapen ’s middags dus dat kan niet voor een uur of vier.

Overal in huis gezocht.
Nerveus in de sloot gekeken of hij is verzopen.
In gedachten al het crematorium gebeld en erheen gereden.

Dan kleppert om half twee het luikje: Guus.
Die er niets van begrijpt dat ik hem optil en tegen me aan klem.

Wat hij wel snapt is de rosbief die hij meteen krijgt.
Waarom Sammie al een tijd zat te zeuren want die kon het natuurlijk ook niet helpen dat Guus niet binnenkwam en dat ik daarop wou wachten.

Waar ik naar streefde was de troep in de toegang tot het magazijn in elk geval zodanig weg te werken dat de deur dicht kan.
Deels heb ik de troep écht opgeruimd.
Tot ik er schoon genoeg van kreeg en de rest (inpakspullen) naar achteren heb geduwd met een ‘dat komt later wel’-plan.

En toen besloot Guus dat dit zijn nieuwe slaapplek moest zijn…

Wie wat bewaart en eens in de 10-15 jaar wat opruimt blijkt vaak véél meer te hebben dan ze dacht.
Zo vond ik gisteren een map met veel foto’s van Lodewijk.
Vooral van zijn werk.
Ook een paar van ons samen.

Verder vond ik veel voor ‘kan weg’ en heb ik sinds gisteren ook iemand die zegt ‘geef maar mee’ bij spullen waarvoor ik niemand kan vinden maar wat ook zonde is om weg te doen.
Dit maakt het opruimen aangenamer.

Directe aanleiding voor mijn drastisch er tegenaan gaan is dat ik de troep bij de ingang van het magazijn niet kan wegwerken (tenzij ik alles met een ferme worp ergens die kamer in smijt en dan de deur dicht trek – maar dat is geen echte oplossing).

Zodat ik gisteren een begin maak met opruimen.
Zo zag het er eerder uit (foto gemaakt toen begin december na de storm opeens de dakbedekking voor het raam hing).

Vanochtend is het al een stuk beter.
Alle planken rechts zijn leeg op twee kleine lampjes na.
En niet alleen ‘leeg’ maar ook wat erop stond geordend en deels weggegooid.

Vol goede moed wil ik er weer tegenaan.
Maar tussen goede moed en daad staan praktische bezwaren resp. ligt Guus.

Zolang ik nog geen vegetariër ben ‘flex’ ik een beetje en betrek ik vlees alleen van bedrijven die ervoor instaan dat hun speklapjes ooit een goed leven hebben gehad.

Gisteren bereid ik een varkenshaas die ik kocht bij Waterlant’s Weelde.
Ik eet er een klein stukje van en leg het restant in een plastic bakje dat in de koelkast gaat zodra het vlees helemaal is afgekoeld.
Het dekseltje druk ik daarom niet helemaal toe.

Een half uur later loop ik naar de keuken.

Huh?

Dat wordt de komende dagen voor *mij* dus géén varkenshaas…

@Nan de foto van Sammie die kwam kijken en er geen belangstelling voor had.
Zodat Guus het hele stuk vlees op een klein rauw stukje binnenkant na (dat ik vanochtend terugvond) helemaal in zijn eentje moet hebben opgegeten.

De afgelopen dagen ben ik de troep in de open kast op mijn werkkamer te lijf gegaan.
Eerst zag die er zo uit.

De grijze bak is nu bijna vol met wat ik hieruit heb gehaald en heb weggegooid (een klein deel is verplaatst naar elders).
Toch is de kast nog verre van ‘opgeruimd’.
En aarzel ik tussen ‘nu heb ik er schoon genoeg van’ en ‘nu even doorpakken’.