In Montrose zat ik vier dagen in een huisje waar de eigenares -na overleg met mij- haar kat had achtergelaten.

Ebby.
Ze was 17 en liep stram.
Verder vond ze mij wel ok en had er geen enkel probleem mee te laten weten wat ze wóu.
Aaien, meer water, naar buiten (ook om 5 uur ’s nachts), weer naar binnen, méér aaien.
Niet meer aaien.
Niet tegen mijn voeten aanliggen bij het tv kijken.
Maar op het laatst toch weer wel.

De eerste dag dacht ik: wat moet ik met deze kat.
Ik zorg vier dagen voor haar en dan nooit meer.
Maar voor ik het zelf besefte was ik totaal voor Ebby gevallen en toen ik na die vier dagen wegreed zat ik te snuffen en nog steeds (een maand later) denk ik aan deze lieve kat.

 

Door z’n schildklierkwaal had Guus veel honger.
Dan at hij weliswaar niet alles op maar telkens opnieuw ging er een blikje of maaltijdzakje open en hij had een voorkeur voor Gourmet Friskies.
Toen ik las dat je punten daarvan kon sparen voor kattenspulletjes dacht ik: waarom niet.
Ik geef het geld er tóch aan uit.
En: wie weet zit er iets bij dat de katten kunnen waarderen.
Dus plak ik een paar maanden geleden zoveel zegels op een spaarkaart dat ik hun duurste kado toegestuurd kan krijgen.

Ik lees in hun FAQ op de vraag ‘kán ik aangetekend toesturen’ dat dit inderdaad kan.
En ik ben argwanend dus denk: wedden dat als je *niet* aangetekend toestuurt ze doen alsof ze niets hebben ontvangen?

Ik krijg geen bevestiging van mijn ingezonden zegels.
Ik kan natuurlijk niks bewijzen.
Misschien is het valse argwaan en slaat het nergens op.
Krijgen al die andere mensen die niet aangetekend inzenden wel een bevestiging en een uitnodiging iets leuks uit te zoeken.
Heb ik gewoon pech gehad met een postbode die iets verkeerd in de bus heeft gedaan.

Maar ik doe het niet nog een keer, dat sparen.
Heb wel nog wat zegels liggen en ben bereid voor een aardig iemand ook dóór te sparen.
Misschien voor jou.

Niet als je nu als volkomen vreemde opeens je vinger opsteekt en ‘ikke!’ roept.
Maar een regelmatige, altijd positieve reageerder hoef je ook weer niet te zijn.

De catalogus vind je hier.

Vanochtend de as van Guus opgehaald.
“Is u verteld dat u hem ook zelf had kunnen komen brengen” vraagt de man van het crematorium.
Nee.
En dat had ik veel liever gedaan dan hem zo kil achterlaten bij de dierenarts die hem ook nog zijn handdoek wou afpakken.

Eenmaal thuis alle moed verzameld en mijn vorige dierenarts gebeld.
Of ik mocht terugkomen.
“Natuurlijk!”

Wees maar extra lief voor Sammie, mailt iemand me toe.
Die iemand bedoelt het goed en ik zou het ook best *willen*, lief zijn voor Sammie.
Maar met Sammie, valt me dezer dagen extra op, heb ik amper interactie.

’s Nachts, dan ligt hij op bed (althans een deel van de nacht) en dan wil hij onder de dekens in mijn armen tegen mijn gezicht liggen met zijn pootjes in mijn rechterhand.
Daartoe maakt hij me meermalen per nacht wakker.
Aan het eind van de nacht ligt hij achter mijn benen of als ik op mijn buik lig er tussenin.

Ontbijt wil hij wel – daarna gaat hij in een van de doosjes achter mijn monitor liggen.
Tot een uur of twee.
Dan wil hij weer wat eten.
En valt daarna weer in zo’n doosje in slaap.
’s Avonds nog wat eten, dan slapen op zijn kussens in de kamer.

Zo doet Sammie het eigenlijk altijd.
Vroeger (=voordat Guus dood ging) kroop hij in de ochtend ook nog wel op schoot terwijl ik achter mijn bureau zat.
Nu denk ik: misschien omdat Guus dan óók op dat bureau lag?
Aandacht claimen?

Geen idee wat er in Sammie omgaat.
Liefde opdringen werkt bij hem niet, weet ik uit ervaring.
Zelf zou ik trouwens ook wel wat liefde van hém kunnen gebruiken.

Ik heb ervoor gekozen Guus te laten cremeren.
En ik wil zijn as terug.

Vandaag zal het crematorium hem ophalen en dan, zegt de dierenartsassistente, zal het crematorium mij bellen en moet ik eerst betalen en wanneer ik dat heb gedaan wordt Guus gecremeerd.
De hele dag wacht ik op het telefoontje, om tien voor zes: daar is het.
“Ging het niet meer,” vraagt de vrouw van het crematorium vriendelijk en ze bedoelt het goed en het hoort bij haar vak maar ik ervaar het als vervelend.
Waar bemoei je je mee.

Ik probeer het kort te houden maar zij vraagt verder en ik vertel braaf over Guus z’n kwalen en dat hij opeens heel ziek werd want ik kan toch moeilijk zéggen: “Waar bemoei je je mee.”

Ter zake: ze willen een kaartje maken en vind ik het leuk als daar een afdruk van Guus z’n voorpootje op komt.
Ja. Later denk ik: volgens mij is dat een standaard afdruk van een kattenvoorpootje maar goed.
Z’n geboortedatum en z’n sterfdatum.

Maandag kan ik zijn as halen.
Half elf, stel ik voor.
Ze geeft het adres door.

Weet ik hoe duur het is?
Nee.
Crematie is € 105, ophalen bij de dierenarts € 30, afhalen as (door mij) € 20.
“Kan ik pinnen?”
Dat kan.

Dan wordt Guus morgen gecremeerd, zegt de vrouw nog.
En later denk ik: had ik daar bij willen zijn?
Zoals met mijn vader en mijn oma en Lodewijk?
Maar we hebben al opgehangen en ik weet het ook niet of ik dat had gewild.
Dus maar gewoon de as ophalen maandag en hopen dat de goedbedoelende vrouw niet al te zeer gaat zalven.

Gisteren kroop Guus weg achter mijn stoel bij de verwarming.
Soms sliep hij een beetje.
Ik zat op de vensterbank naast hem of aan de andere kant op de rand van de kachel.

Foto van Guus-gisteren en van de handdoek en mijn kussentje voordat ik ze opruim.
Ze liggen er overigens nog steeds.
Opruimen maakt het zo definitief.

Dit zijn honderden lekkere hapjes voor Guus.
Die ivm zijn overactieve schildklier zeker zes keer per dag honger had en dan een portiezakje of een blikje (deels) opat.
En de rest verspreidde over de kranten waarop het bordje stond.

Sammie at af en toe een beetje mee.
Maar -logisch- niet zo extreem als Guus.

Hier kan ik nu dus nog erg lang mee vooruit.

Gisteravond zeurt Guus nog om eten (met succes) en ligt hij op mijn bureau tegen me aan terwijl ik op Netflix de laatste aflevering van Orange is the New Black kijk.
Vannacht ligt Guus op bed.
Om zeven uur springt hij van bed en kotst.
Om kwart over zeven wil hij geen eten en verlaat het pand.
Ik vind hem pas om kwart voor tien terug, liggend in de tuin van de buren.

Guus opgehaald die bij de verwarming kruipt, probeert te kotsen en te kotsen (maar maag is leeg).
Wel laat hij urine lopen.
Ik denk: hij gaat vanzelf dood. Snel.
Dan liever op zijn eigen moment dan dat ik hem naar de dierenarts breng waarvoor hij panisch is.

Maar wanneer hij ook telkens tevergeefs probeert te poepen (ik heb een bak in de keuken gezet) en ik steeds beter zie dat hij echt pijn heeft bel ik de dierenarts.
Ik kan pas na anderhalf uur komen, tref een dierenarts met wie ik geen band heb (niet eens herkenning van zijn kant) die zijn best doet maar wanneer ik ná de eerste prik (in-slapen) vraag of ik bij de tweede Guus mag aanraken -daar waar hij niet de dodelijke prik in zijn hartje geeft- zegt de oen: “dat hoeft niet, hij voelt toch niets meer”.
Terwijl IK nog wel voel natuurlijk!

Erna maak ik een paar foto’s.
Van een erg dode Guus.
Die ik nog vijf minuten blijf aaien en toespreken.
Dan komt de dokter binnen en vraagt of ik nog langer afscheid wil nemen maar dat hoeft niet: dat heb ik al de hele dag gedaan.