Sammie is dood.
En dan kom ik thuis en het eerste waar ik tegenaan loop is zijn voorraad voer.

En boven zijn vele doosjes.

Gisteravond at Sammie nog en het eerste deel van de nacht lag hij nog in mijn armen.
Vanochtend lag hij in zijn doosje achter de monitor.
Doet hij wel vaker aan het eind van de nacht.
Wanneer ik opsta, staat hij ook op, geeft een kopje en holt de trap af: eten svp.

Vandaag staat hij niet op.
Ik weet: het is zover.
Ik bel de dierenarts en maak een afspraak.

Intussen ligt Sammie nog steeds in zijn doosje te slapen.
Hij keert zich af en toe om.
Hij lijkt geen pijn te hebben.

Het voelt verschrikkelijk en onwerkelijk tegelijk.

Dit weekend was er een boeiende fittie  tussen Jean-Pierre Geelen van de Volkskrant en Jurgen van den Berg van het Radio 1 Journaal.

Om het vervolg te horen zette ik de wekker op tien voor zes.
Omdat ik wou horen of Jurgen van den Berg er in de uitzending op zou terugkomen én of er iets in de aanpak was veranderd.

Ik had buiten Sammie gerekend.
Hij was de hele nacht aan het spoken.
Kwam in mijn armen liggen, spinnen, draaien – en na tien minuten weer weg.
Om later terug te komen en dit te herhalen.

Bovendien: niesbuien.
Véél niesbuien.

Daarover maakte ik me sowieso al zorgen maar nadat ik er gisteren op was gaan googlen (*nooit* doen, dat googlen als je je zorgen maakt over iets dat eigenlijk álles kan zijn).
Google leverde op: tumor in de neus.
Wat ze heel plastisch beschreven (op die site).

Zodat ik nu bij elke niesbui denk: hij valt dadelijk dood neer of erger – de dierenarts moet hem afmaken.
Om tien voor zes nog voor de wekker zélf ging die al uitgedrukt.

Er is tegen me gezegd: van nu af ‘houd Sammie binnen! sluit zijn luikje af!’en daar is iets voor te zeggen want een zieke kat kan zich buiten verstoppen en dat willen we niet.
Aan de andere kant: Sammie *weet* niet dat hij ‘een zieke kat’ is en snapt er niets van wanneer ik hem binnensluit voor-zijn-eigen-bestwil.
Dus doen we of hij gezond is zolang hij zelf denkt dat hij gezond is.
Hij mag dus naar buiten.

Gewoonlijk betekent dat ‘even plassen/poepen en dan weer terug’ maar vandaag zit hij opeens in een lastige situatie met Kareltje-van-de-overkant.
Kareltje is duidelijk de baas dus houd ik de schuurdeur open en Sammie loopt naar binnen.
 
Vijf minuten later: Sammie weer naar buiten.
Alsof hij heeft bedacht ‘wat krijgen we nou! dit is *mijn* tuin!’ en door zorgvuldig dreigen maakt hij dat ook Kareltje duidelijk die het veld ruimt.
 
Mijn stoere man is beloond met tonijn-in-water.

Foto’s zijn beroerd, sorry.

Voor wie zich dat afvraagt:
Sammie heeft een sarcoom.

Dit komt van een mensensite over kanker:
“Sarcomen of weke delen tumoren zijn kwaadaardige tumoren die zich door het hele lichaam kunnen bevinden. Algemeen wordt gesteld dat sarcomen – weke delen kanker wel is te behandelen maar niet te genezen. Bijna altijd ontstaat er weer een recidief ergens anders in het lichaam.”

Hier staat meer over katten.
O.a. dat de enige behandeling die mogelijk is: operatie PLUS chemo of bestralen.
En dat zelfs dan is onzeker of het wel helpt.
Omdat het immers een kanker is die vaak elders in het lijf weer opduikt.

Daarom dus géén operatie-met-chemo maar Sammie laten leven zolang hij dat zelf een beetje leuk vindt.
Waarmee ik bedoel: zolang hij zelf denkt dat er niks aan de hand is.
Bij ongemak resp niet meer eten nemen wij afscheid van elkaar.

Hoe het met Sammie is, wordt me gevraagd.
Lastig.

Het gaat ‘goed’ in die zin dat hij zich meestal normaal gedraagt.
Hij is aanhankelijk, hij heeft honger, hij trekt af en toe een sprintje door het huis – de trap op.

Sammie weet denk ik niet dat hij binnenkort dood gaat.
Waarbij dat ‘binnenkort’ ook wat onduidelijk is.
Dierenarts 1 was er somberder over dan mijn eigen dierenarts die – op basis van de foto’s en de uitslag van de punctie – zegt dat het nog maanden kan duren als Sammie zijn medicijn maar slikt.
Medicijn is pijnstiller én kankerbestrijder (en vraag mij nou niet hoe dat werkt, als mijn dierenarts Martin dat zegt geloof ik hem en ga ik niet googlen vanuit de gedachte dat hij misschien uit zijn nek lult).

Intussen houd ik Sammie goed in de gaten.
En er hoeft maar iets ‘mis’ te gaan of ik raak (ietsje) in paniek.

Niest hij weer? Shit.
Kotst hij? (dat was vannacht) O got.
Alsof hij vroeger nooit nieste en nooit overgaf.

Maar er gaan dus dagen voorbij dat ik mezelf aanpraat dat het best goed gaat en dat het wie weet nog een jaar duurt.
Zodat ik niet weet welke consequenties dat zal hebben voor mijn mini trips en mijn Amerikareizen.
Nee, advies mbt dat laatste hoeft niet.

Twee dagen is Sammie vrolijk en aanhankelijk en twee dagen denk ik: het zal wel niet.
Net belt de dierenarts dat ze de uitslag heeft.

Sammie heeft kanker van het ergste, snelst groeiende soort.
Niet te opereren, chemo helpt niet, bestralen misschien maar ook maar een tijdje en bovendien wil ik de kat niet steeds naar een bestraling slepen alleen om hem langer bij me te kunnen houden.

Ik vraag: hoe lang nog.
Zij zegt: weken.
Op een toon die doet vermoeden: eerder ‘dagen’.
Maar wie weet als hij pijnstillers slikt: weken.

Ik moet goed opletten.
Of hij het benauwd krijgt.
Want dit soort kanker zaait vaak uit naar de longen.
En of hij weer pijn heeft als ik zijn kopje aai.

Ik denk ja-ja-ik-snap-het en ik zie het weer voor me zoals met Guus nu bijna een jaar geleden.
Als er een got is vraag ik me af wat ik toch fout doe in mijn leven dat dit nu weer gebeurt.

Sammie is weer thuis.
Hij heeft inderdaad een tumor maar anders dan de dierenarts vreesde is die nog niet doorgedrongen tot het bot (dan was het hopeloos geweest).

De dierenarts heeft wat weefsel uit de tumor gehaald dat maandag wordt opgehaald door een laboratorium.
Om te onderzoeken of het een goedaardige of een kwaadaardige tumor is.
Als hij kwaadaardig is, moet Sammie inslapen.
Als hij goedaardig is, moet hij geopereerd.
De uitslag wordt woensdag verwacht.

Dit was Sammie vanochtend op de router.
En net aan de (kleine stukjes) rosbief.

 

Gisterochtend eet Sammie nog (een beetje), daarna bergt hij zich op in een doosje.
Pas om zes uur komt hij beneden. Eten hoeft hij niet.
Een van zijn oogjes heeft hij niet helemaal open.
Hij trekt zich terug op de bank.

Mijn eerste reactie is ‘aankijken’ (met verkrampte maag, maar toch).
En: afwachten tot morgen.
Wel vast geregeld dat er hulp kan komen voor vangen indien morgen naar de dierenarts.

De hele nacht liggen hopen dat Sammie op bed zou komen.
Niet.
Om half zes opgestaan: hij leeft nog.
En zit nu op de router.

Eten wil hij niet.
Aaien evenmin.

Dierenarts gebeld om te weten te komen wie er vandaag dienst heeft.
Bandje gaat niet verder dan Eerste Kerstdag.
Ik kan me niet voorstellen dat ze vandaag gewoon opengaan maar als dat wel zo is, dan is dat vanaf half tien.

Mocht er dan nog alleen maar een oud bandje zijn, dan ga ik de Dierenambulance bellen om advies.
Die is vanaf tien uur bereikbaar.

Vannacht begint Sammie opeens te niezen.
Eerst een beetje, dan steeds vaker.
Na een uur maak ik me echt zorgen maar hij kruipt onder de dekens tegen me aan (zondert zich niet af) dus misschien valt het mee.
Dan weer een niesbui zodat ook ik onder de spetters zit.

Hierna springt hij van bed en ik doe het licht aan en zie op het kussen waarop hij lag een bloedvlek.
Hand over mijn gezicht: ja hoor, ook daar bloed.
Paniek.
Plannen voor de dierenarts.
Aangezien het pas vijf uur toch proberen door te slapen.
Ik hoor in mijn kamer nog een nies (een korte).

Ik sta op.
Sindsdien niets meer aan de hand behalve dat ik nu doodmoe ben.

Ik ga bijna op reis en ik sta stijf van de stress.
Ook slaap ik idioot veel.
Tien uur per nacht.
Vanaf negen uur tot zeven uur.
En soms nog langer.
Dan ben ik nog steeds overdag moe en ga ik ergens in de middag nog een uur naar bed.

Sammie slaapt ook veel.
De laatste dagen lijkt hij wel continu te slapen op de momenten na dat hij iets wil eten.

Soms slaapt hij bij mij.
Meestal slaapt hij in 1 van zijn vele doosjes.

Ik wou dat het maandagmiddag was en ik na het doorstaan van de snelwegen om Los Angeles op mijn plaats van bestemming was.
En dan meteen naar bed.

Sammie wil denk ik niet dat het maandagmiddag is.

In de tuin

én achter mijn monitor

Sammie is bijna door zijn Hills Senior brokjes heen.
Ik overweeg speciaal daarvoor naar Ranzijn in Alkmaar te gaan maar herinner me dan dat in De Rijp een dierenwinkel is waar ik dat logo eens op het raam zag staan.

Er werkt een erg aardige vrouw die me een hoop Hills kan verkopen maar *die* heeft ze niet in voorraad.
Ze heeft wel Royal Canin Senior.
Maar om daar nou meteen een grote zak van te kopen met het risico dat Sammie het niet lekker vindt… ik aarzel.

De vrouw vraagt of Sammie een lastige eter is.
Nou en óf is-ie dat.

Dan heeft ze precies wat ik zoek: Royal Canin Exigent.
For fussy cats.
Wel duur voor kleine zakjes, maar als ik een grote zak van de RC Senior koop en de kat blieft die niet, ben ik nog duurder uit.

Daar zit wat(veel) in.
Dus heb ik nu een zakje van 400 gram voor lastige katten die zich laten verleiden door geur en een ander zakje waarvan de textuur van de brokjes de kat in het bijzonder moet aanspreken.

Voor alle zekerheid kocht ik ook nog rosbief.
Bij de slager.

Vier nachten geleden gaf Sammie me een klap en sindsdien sluit ik hem buiten de slaapkamer.
Hij leek er niet erg onder te lijden.
Was hoogstens iets koeler tegen me.
Maar geen gekrab aan de deur en geen geloei.

Tot vannacht.
Het lijkt alsof Sammie op wacht ligt.
Zodra ik halfwakker word en overweeg even te gaan plassen hoor ik hem ergens vanaf springen en daar staat hij, direct achter de deur.
Het is een paar keer kantjeboord of de kleine man zit binnen.

Dan vanaf zes uur een klaaglijk gejammer.
Bijna onafgebroken.
Zo erg dat ik denk: nu móet ik wel in bed blijven anders lijkt het alsof ik toegeef.

Vanochtend ligt Sammie in 1 van zijn doosjes.
Ons gebruikelijke ritueel van een kwartier op schoot zitten terwijl ik aan mijn bureau de krant lees, heeft hij overgeslagen.

Af en toe aai ik hem even over zijn kopje en zeg dat ik echt wel van hem houd.
Hij kijkt me aan maar spinnen ho maar.

Vroeger sloeg Sammie me regelmatig.
Elke 4-5 maanden was het raak.

De eerste tevens hardste klap kreeg ik in 2007, vol op m’n oog.
Dat zéér blauw werd, zo blauw dat ik een week lang de deur niet uit durfde en toen ik na tien dagen met mijn kat bij de dierenarts stond om die te laten onderzoeken schrokken ze nóg van hoe ik eruit zag.
Hun diagnose: teveel testosteron.
De oplossing: kalmerende verstuiver in de slaapkamer én een hardere hand van opvoeden.
Met om te beginnen twee weken buiten die slaapkamer sluiten om in te prenten dat dat *mijn* domein is.

Het laatste jaar ging het goed.
1x kreeg ik een klein klapje maar dat wou ik graag door de vingers zien (om niet onder ogen te hoeven zien dat het slaan misschien toch weer zou beginnen).
Vannacht nestelt de kleine man zich in mijn armen, hij kan niet goed zijn draai vinden en dan opeens pets!
Een hárde pets nét naast mijn rechteroog.

Ik gooi de rotkat van het bed en sluit de slaapkamerdeur.
Die moet de komende weken dus weer gesloten blijven.

Ik zie onze toekomst samen even somber in.

Met Sammie op schoot achter mijn bureau de ochtend beginnen.
Mooie kleine man.