Londen
Over twee maanden en ja, dat is vér weg maar het is nooit te vroeg om te gaan piekeren – moet ik drie dagen naar Londen.
Ik zie er tegenop vanwege mijn dieren.
En ook vanwege Londen zélf.
Een nare Oost-Europese stad kán ik op de 1 of andere manier. Maar Londen! met de Underground! en dat rare geld!
Ik lees (en herinner me vaag) over de Heathrow express. En over de Oyster Card.
En ik weet weer: de laatste keer dat ik erheen ging, legde Roelof (die Londen wel goed kende) me alles uit. En toen ik terug kwam, vastbesloten er nóóit meer heen te gaan, gaf ik hem mijn Oyster Card en de resterende Britse ponden.
Happy (to be or not to be)
Ik hoor op Radio 1 dat ‘we’ minder gelukkig zijn en dan vooral de ‘we’ tussen 18 en 25.
Door Corona.
Ik ben wat ouder maar evenmin erg blij.
Óp naar google dus.
En idd: zoveel pagina’s zoveel meningen en zoveel adviezen.
Helemaal bovenaan staat:
Probeer het gewoon. Alleen al proberen om gelukkiger te zijn, verhoogt mogelijk het gevoel van welzijn. …
Ga naar buiten. …
Mediteer. …
Geef geld uit (aan anderen) …
Lach alsof het oprecht is. ..
Over ‘naar buiten gaan’ en ‘mediteren’ lijken de meeste adviseurs het eens te zijn. Maar daarmee hebben we het wel gehad.
Ik vrees dat ik het toch echt zelf moet bedenken.
Missch een beetje shoppen uit alle sites.
En daarbij niet woest reageren op onzin-adviezen zoals ‘maak een praatje bij de kassa’ met de vraag ‘is dit goede wijn?’
Ik en mijn camera’s
Ik ben ‘best blij’ met mijn Panasonic FZ200.
Maar anderhalf jaar geleden bedacht ik dat ik een stap hóger wou met de FZ80.
Ik volgde mijn 1e YouTube-les bij Graham Houghton – en toen werd het hartstikke koud en vloog de wind/storm door mijn werkkamer en besloot ik het uit te stellen.
Vorige week schrijft Graham in zijn nieuwsbrief dat hij bezig is met een *nieuwe* cursus FZ80.
Ik bekijk de nieuwe les 1.
Die hij, weinig opbeurend, begint met dat hij het eigenlijk een flut-toestel vindt maar *jullie* willen zo graag les.
O.
Tip 1: nóóit op automatische stand fotograferen.
Snap ik. De enkele keer dat ik hem gebruikte deed ik dat op IA en werd het niks. Rare kleuren.
Daarna een heel verhaal over diafragma en sluitertijd zonder me te vertellen hoe en wáár dan.
Terwijl ik echt aan het handje moet worden genomen met waar knopjes zitten en hoe ze te bedienen.
Volgende stap: terug naar mijn vertrouwde FZ200 en die sys-te-ma-tisch te lijf gaan.
(Vermoede) daarop volgende stap: bekijk het maar met je lessen, ik blijf lekker kieken op de automaat en ben blij met af en toe mijn toevalstreffers.
Kiezen
Gisteren sta ik weer te aarzelen tussen al (!) mijn kleine camera’s.
Die ik meenam naar Boekarest vond ik niet geweldig maar wat nu in aanmerking zou komen is eigenlijk te zwaar voor een ‘kleine camera’.
Bovendien moet ik ze sowieso nog onder de knie zien te krijgen.
Een cursus dan?
Ik probeer er 1 uit die FB me (gratis) aanbiedt. Hij begint met dat alles in de M-stand moet dus na les 1 geef ik het wanhopig op.
Twee boeken aangeschaft over planten fotograferen. Het ene vertelt vooral welke plant wanneer wáár groeit.
Het andere heeft me 1 verstandig advies gegeven: fotograferen bij zon *lijkt* wel leuk maar is bij planten veel lastiger dan wanneer het bewolkt is.
En… liefst handmatig scherp stellen en dan in A maar we schrijven je niet helemaal af als je het toch met ‘Automaat’ doet.
So far so onduidelijk.
Dan is het gisteravond, ik zit Madam Secretary te bingen en zie buiten de maan.
Een wonderbaarlijk mooie maan.
Ik grijp mijn camera.
Ik loop naar beneden en grijp daar mijn ándere camera (zelfde type, alleen ligt die toevallig dáár).
Ik maak foto’s.
Van de maan zélf én van de weerkaatsing in het water.
Die laatste mislukken totaal.
De maan-foto’s zijn mwah op 1 na.
Geen idee hoe ik met de instellingen heb zitten spelen.
Ik weet het: er valt een hoop op af te dingen.
Maar ik vind hem wel leuk.
Wilg en perenboom
Nieuw opkomende planten in de tuin
Booster(prik)
Ik heb prik 1 en prik 2 gehaald en ook booster 1.
Nu wil de overheid dat ik ook booster 2 haal en om me heen zegt iedereen die er zelf over begint dat ze dat niet gaan doen.
Maar ik ben een braverd dus worstel me door de website.
Tot ik uitkom op het maken van een afspraak.
Voor ‘Enkele vaccinatie’.
Mm.
Is dat hetzelfde als ’tweede booster’?
Google google.
Het lijkt niet zo te zijn.
Ik geef het op.
Taos, NM
Uitzicht
Waar vandaan
Ik was een paar dagen geleden in Boekarest en was een beetje verdwaald.
Ik sprak twee tienermeisjes aan om hulp.
Ze liepen een eindje met me mee in de juiste richting.
“Where are you from?” vroeg 1 van de meisjes.
– “The Netherlands”.
“Never heard of”.
Ik probeer het nog eens: “Holland.”
Zij: “Poland?”
Ik herhaal: “Holland.”
Aha! nu weet ze het! “Tulips.”
Waarmee ik ben gedetermineerd.
Een ver verleden
Binnenkort ga ik op opera mini trip.
Met gematigd enthousiasme.
(mild uitgedrukt)
Ik moet bedenken wat ik meeneem en wat ik moet regelen.
Mbt dat laatste: welke buur wanneer welke dieren voert en wát.
Dat valt nog wel te doen.
Even goed nadenken hoe ik het zélf doe en dat opschrijven.
Wat ik meeneem… behalve tandenborstel enzo.
Op een oud lijstje zie ik staan: eyeliner en wenkbrauwpotlood.
Dat is echt uit een andere tijd.
Mijn wenkbrauwen laat ik de laatste jaren – zeer onregelmatig, maar goed – verven bij de kapper. En de eyeliner? al zou ik er een beloning voor krijgen, die zou ik toch écht niet meer in een net lijntje onder mijn oog krijgen.
Laat staan erboven (dat is me al decennia lang niet meer gelukt).
In de tuin
Lola
Gisteren ben ik met een buurvrouw bij de dierenarts om haar hond op te halen die is geopereerd.
Terwijl we staan te wachten wordt een Chihuahua naar binnen geroepen.
Het diertje heet Lola.
Wat mij doet associëren met “Ich bin die fesche Lola” wat de buurvrouw niets zegt.
“They call me naughty Lola” probeer ik nog.
Marlene Dietrich… Der Blaue Engel… The Blue Angel…
Niks.
Kan een generatie-‘dingetje’ zijn natuurlijk.
Het werd trouwens pas echt grappig toen ‘Lola’ weer uit de behandelkamer kwam en een meneertje bleek te zijn.
Maar die ‘grap’ liet ik maar niet meer los op de buurvrouw.
Ontluiken
(niets te verliezen en toch) Bang
Eind deze maand ga ik naar Boekarest.
Heen, concert, de volgende dag terug.
Ik kijk er niet naar uit maar mijn favoriete sopraan wordt dan 70 en ze geeft 2 afscheidsconcerten – dit en eind juni nog 1 in Londen.
Vroeger, toen alles nog anders was, ging ik bijna elke twee weken wel naar een concert of opera in het buitenland.
Ik was daar ook heel handig in.
Had geen lijstje nodig om de koffer in te pakken, wist vaak al hoe het vervoer van de luchthaven naar de binnenstad was, had ‘vreemd’ geld over van een vorige keer of regelde het voor deze keer.
Belangrijker: ik had er *zin* in.
Soms viel het tegen.
Omdat de concertzaal en dus ook het hotel in een rotwijk lagen.
Omdat het stervenskoud was (niet leuk voor ‘paar uur door de omgeving lopen’).
Omdat… de artiest er niks van bakte.
Of een combinatie van dat alles.
Door Corona kwam het er al ruim 2 jaar niet meer van.
En ik schreef het al eerder: eerst vond ik dat jammer en toen dacht ik ‘laat ook maar’. Het ging me zelfs tegenstaan.
Boekarest… ik doe het voor de sopraan. Omdat veel andere zgn fans zich hebben afgemeld met een schijnheilig SOOOOO SAAAAAD dat ze zijn verhinderd.
Yeah – right.
Toen viel Rusland Oekraïne binnen.
Wat ellendig genoeg is.
Mensen zeiden tegen me: moet je nou nog wel gaan?! en ik dacht: tot het tegendeel blijkt: ja.
Vandaag overviel me opeens angst.
Irrationele angst, maar: angst.
Ik vraag andere fans (die twee die ik ken die wél gaan) of zij niet bang zijn.
Ze vinden het (en mij) belachelijk.
En voor de zoveelste keer denk ik: Roelof, waar ben je.
In dit geval niet zozeer om mee te sparren maar om me aan te horen.
Waarom je niet verder komt met fotografie
Ik ben geabonneerd op een hoop blogs over fotografie (wat op zich al een antwoord op de in het kopje gestelde vraag kan zijn).
Eén van de blogs stuurde me dit weekend dit bericht.
Ik las de redenen aandachtig en hoewel een hoop me enigszins bekend voorkwam wist ik direct wat *mijn* handicap was: “De ‘ik heb een nieuwe camera nodig’ fotograaf.”
Een paar maanden geleden kocht ik een Canon die ik niet snapte.
Géén Canon meer! bedacht ik toen (dat scheelde alweer een slok op een camera-borrel).
Ik zag nog wel een mooie Nikon (toen ik begon met fotograferen was dat met Nikons) maar die was zo idioot duur, dat ‘nodig hebben’ in dat geval zelfs mij wat overdreven leek.
Waarbij ik mezelf wel het één en ander gun: de Panasonic Lumix(en).
Ik begon ooit, in elk geval meer dan 5-6 jaar geleden met een TZ60. Roelof had die en tijdens het wachten tot de opera begon zat ik er wat mee te spelen.
Hij kreeg een probleem (sluiterscherm dat nog maar half dicht ging) dús kocht ik de TZ70.
Dit zijn dus de TravelZooms, de kleine camera’s voor in je (mannen)broekzak.
Groots en meeslepend
Ter vervanging van mijn laatste grote Nikon kocht ik de FZ200.
Mooie camera! maar hebberige ik dacht dat de FZ82 nóg mooier zou zijn (wat hij waarsch ook IS alleen kocht ik hem een dik jaar geleden net voor een kou-inval waarbij de wind weken door mijn werkkamer joeg zodat ik de wijze lessen van Graham Houghton mbt deze camera met geen mogelijkheid via YouTube kon volgen).
Een paar maanden geleden dus die Canon (zucht! huil! krijs!).
En toen keek ik op een blog waar de Lumix LX15 de hemel werd ingeprezen! Die móest ik hebben!
Eenmaal uit de doos en in de hand… kweenie.
In theorie was het verhaal nu klaar geweest maar ik belandde weer eens op het kanaal van Graham Houghton op YT die me overtuigde dat ik echt en heus de TZ10 moest aanschaffen.
Een kleine, lichte maar o zo mooie travel zoom. Meer dan tien jaar oud maar een echte must have!
Nog te vinden via Marktplaats voor slechts € 40 – yeah.
Had ik het daar maar bij gelaten maar al googlend en webloggend stuitte ik op de TZ100 en ik bestelde ook die en ze kwamen tegelijk en als een dolle pakte ik beide dozen tegelijk en door elkaar uit en kan nu van beide een aantal onderdelen niet meer vinden die er wél in zaten want ik zág ze voorbij komen.
Soms (nu) voel ik me een kind waarvan de verstandige ouder soms de credit card moet afpakken om ongelukken te voorkomen.
Hondje
Het is niet zo dat ik ze met opzet vermijd, de reportages over Oekraïne.
Maar ze opzoeken doe ik evenmin.
Gisteren zag ik er toevallig 1.
Groepen vluchtende mensen.
Geen electriciteit, geen water, geen medicijnen.
1 vrouw heeft een hondje in haar jas.
Een aan het snoetje te zien al oude Chihuahua.
Sidderend van angst.
O got.
Arme vrouw en arm diertje dat er niets van zal begrijpen.
Die vrouw natuurlijk ook niet.
Maar dat hondje – zo zielig.
A long, long time ago…
You don’t know what you got
Don’t it always seem to go
That you don’t know what you’ve got till it’s gone