De laatste maand moest Sammie soms erg niezen.
Soms spatte daarbij het bloed in het rond.
Op 1 van de kussenslopen zitten nog spetters.
Het was om die reden woensdag omgekeerd.
Gisteren legde ik het weer ‘goed’- omdat ik Sammie’s spetters koester.
Ze zitten ook op het dekbedovertrek.
De doosjes op en achter mijn bureau heb ik intussen opgeruimd.
De ergste haren en stofnesten er verwijderd ook.
Resten de bloedspetters achter de monitor.
Die laat ik nog even zitten.
Kan me voorstellen dat je deze tastbare sporen die nog resten van Sammie koestert. Nadat mijn zoontje Imran overleed, 5 dagen na zijn geboorte, heb ik jarenlang de kleertjes bewaard die hij aanhad toen ik hem dood aantrof in zijn bedje. Ik had geen foto van hem. Bewaarde daarom ook de kaart van de verloskundige waarop zijn groei tijdens de zwangerschap in kilo’s opstond en het plastic armbandje dat hij droeg na zijn geboorte in het ziekenhuis. Verder ook een plaatje van smurfen, waarnaar hij keek als ik hem verschoonde. Het zat bij de kostbaarheden die ik bewaarde in een kist waarin al mijn belangrijke papieren ook zaten. Die kist is 17 jaar later gestolen bij een inbraak. Ik kan alleen maar blij zijn dat ik de 5 dagen dat ik hem bij me had mijn ogen niet van hem af kon houden. Zijn wijze gezichtje staat voor altijd in mijn geheugen gegrift.
Wat een tragisch verhaal over Imran.
Van Sammie heb ik zoals je weet heel veel foto’s.
Ik heb hem de ochtend voor ik hem moest wegbrengen nog vaak gefotografeerd.
Even dacht ik: zal ik hem ook filmen? niet gedaan omdat ik daar zo weinig ervaring mee heb.
En nu spijt van.