An en Bob

An en Bob blijken niet ‘An en Bob’ te heten.
Het bejaarde echtpaar dat ze een jaar huisvestte in een konijnenhok (omdat de dierenwinkel zei dat dat ruim zat was) en ze toen een beter huis gunde bij Inge (van wie ik ze nu weer heb) heette zo. Het was dus meer een code.
Niet dat ze geen An en Bob kúnnen heten.
Eerst ze maar eens uit elkaar leren houden.

Om 1 uur arriveerden ze. In een mandje waar ze niet uit wilden.
Al snel dachten ze (dachten *wij*, als mensen) dat het hier helemaal ok was.
Ze aten graan, ze ontdekten een stukje jungle waar het erg plezierig wormpjes graven was.

Femke kon haar ogen niet geloven. Toko-tok-tok deed ze (verontrust, volgens ons).
Wapperen met de vleugels. En toen R. en ik Inge de achtertuin lieten zien volgde ze ons en bleef tokkelen en wapperen.

Bob en An bleven de hele middag in hun stukje jungle.
Een uur geleden strooide ik wat graan om ze eruit te lokken. Met succes.
(wat ik niet van de foto’s kan zeggen)

Toen kwam Guus aanzetten mauw-zeur en dat vonden ze eng dus daar gingen ze weer, de jungle in.

Geen ruzie dus.
Twee best gelukkige Indische veldhoenders.
Een wat verwarde niet zo gelukkige hybride legkip (want Femke blijkt helemaal geen Barnevelder te zijn zoals ons destijds is verteld).